پنداشتی آتش عشقی که در دلم افروختی، به نیستی خاموش می شود؟
پنداشتی خرمن هستی ام را به باد فنا داده ام، که به جرقه ای خاکستر کنی؟
یا که پنداشتی من عروسک بچگی های توام که فقط تو عاشقش باشی؟
تو دستان آزمند مرا ندیدی که ملتمسانه بسوی تو دراز شده بود
تو ندانستی که دستان سرد من جویای گرمی تپش های قلب تو بود
تو ندانستی که اشک من در پی سودای سیه چشمان زیبای تو بود
یا تو ندانستی که عشق من، نه هوس که تجلی رویای وفای بی ریای تو بود
تو بنیادم را به غم، گفتارم را به درد و نفسهایم را به آْه آمیختی
تو را به سرنوشت، نامت را به باد و خاطره ات را به یاد می سپارم
